Verborgen Gebreken - Renate Dorrestein

‘’En god zag dat het goed was.’’

Een boek over een boos, getraumatiseerd meisje en haar broertje die op hun vakantie in Schotland weglopen. Zich in een auto van een oude vrouw schuilhouden, en door haar onder de hoeden worden genomen. Allemaal houden ze iets verborgen. Een luchtbuks gaat af. Incest.

Renate Dorrestein heeft in haar boek ‘’verborgen gebreken’’ een ongeloofwaardig, maar meeslepend verhaal gecreëerd. Vanaf het moment dat je het boek openslaat wordt je meegesleept door de vele gebeurtenissen, flashbacks en Renate’s fijne manier van schrijven. Maar naarmate het boek zich vordert ga je jezelf dingen afvragen, omdat het verhaal nou eenmaal niet helemaal goed in elkaar zit. De handelingen en motieven ontberen elke logica. Zou een meisje van tien werkelijk zinnen denken als: 'Je moet zulke dingen wetenschappelijk benaderen.’ En ‘Cijfers geven orde.' En zo zijn er nog talloze voorbeelden van onrealistisch gebeurtenissen te vinden, bijvoorbeeld waarom Agnes (de oude vrouw) de kinderen niet gelijk naar de politie brengt.

Toch kun je niet zeggen dat het zomaar een boek is met een onrealistisch verhaal. Renate Dorrestein heeft de personages, en het landschap zodanig goed en gedetailleerd beschreven dat er veel empathie gecreëerd wordt. Het boek bevat prachtige beschrijvingen van het Schotse landschap en de gedachtegangen en gevoelens van de personages, die mij persoonlijk heel erg aanstonden.

Ook is het hoofdthema incest goed aan het licht gebracht. Zo is het niet alleen negatief belicht maar wordt er ook van andere kanten naar het onderwerp gekeken. Vragen als ‘’is incest te accepteren als het echte liefde is’’ en ‘’hoe breng je ongewilde incest ter sprake’’ zijn vragen die zeker in je hoofd ploppen tijdens het lezen.

Andere thema’s zoals onvolmaaktheden en onmogelijke levensopdrachten worden ook heel mooi beschreven. Ik citeer: “Wat betekent het als je niet meer van de alledaagse dingen kunt genieten? Heb je dan een depressie? Nijdig trapt ze opzettelijk in een modderpoel. Je hoort tegenwoordig maar continu gelukkig te zijn. Alsof het leven je niet voor de ene onmogelijke opdracht na de andere plaatst: je moet je verliezen incasseren, je in het onvermijdelijke schikken, je tekortkomingen onder ogen zien, jezelf en anderen vergeven. Toe maar, alsof het niets is.” Misschien is deze gedachtegang van Agnes wel te beschouwen als het motto van het verhaal. Maar dit is echter discussieerbaar.

De zeven hoofdstukken van ‘’Verborgen Gebreken’’ beginnen alle met een deel uit het scheppingsverhaal. Ik begreep dit niet, ik zag het verband niet met de rest van het verhaal. Pas toen ik in het laatste hoofdstuk de zin 'En God zag dat het goed was' las, begon ik het enigszins te begrijpen. Misschien wordt er bedoeld dat volmaaktheid nou eenmaal niet tot de schepping behoort…