‘’En god zag dat het goed was.’’
Een boek over een boos, getraumatiseerd meisje en haar broertje die op hun vakantie in Schotland weglopen. Zich in een auto van een oude vrouw schuilhouden, en door haar onder de hoeden worden genomen. Allemaal houden ze iets verborgen. Een luchtbuks gaat af. Incest.
Renate
Dorrestein heeft in haar boek ‘’verborgen gebreken’’ een ongeloofwaardig, maar
meeslepend verhaal gecreëerd. Vanaf het moment dat je het boek openslaat wordt
je meegesleept door de vele gebeurtenissen, flashbacks en Renate’s fijne manier
van schrijven. Maar naarmate het boek zich vordert ga je jezelf dingen
afvragen, omdat het verhaal nou eenmaal niet helemaal goed in elkaar zit. De
handelingen en motieven ontberen elke logica. Zou een meisje van tien werkelijk
zinnen denken als: 'Je moet zulke dingen wetenschappelijk benaderen.’ En ‘Cijfers
geven orde.' En zo zijn er nog talloze voorbeelden van onrealistisch
gebeurtenissen te vinden, bijvoorbeeld waarom Agnes (de oude vrouw) de kinderen
niet gelijk naar de politie brengt.
Toch kun
je niet zeggen dat het zomaar een boek is met een onrealistisch verhaal. Renate
Dorrestein heeft de personages, en het landschap zodanig goed en gedetailleerd
beschreven dat er veel empathie gecreëerd wordt. Het boek bevat prachtige
beschrijvingen van het Schotse landschap en de gedachtegangen en gevoelens van
de personages, die mij persoonlijk heel erg aanstonden.
Ook is
het hoofdthema incest goed aan het licht gebracht. Zo is het niet alleen
negatief belicht maar wordt er ook van andere kanten naar het onderwerp
gekeken. Vragen als ‘’is incest te accepteren als het echte liefde is’’ en ‘’hoe
breng je ongewilde incest ter sprake’’ zijn vragen die zeker in je hoofd
ploppen tijdens het lezen.
Andere
thema’s zoals onvolmaaktheden en onmogelijke levensopdrachten worden ook heel
mooi beschreven. Ik citeer: “Wat betekent
het als je niet meer van de alledaagse dingen kunt genieten? Heb je dan een
depressie? Nijdig trapt ze opzettelijk in een modderpoel. Je hoort tegenwoordig
maar continu gelukkig te zijn. Alsof het leven je niet voor de ene onmogelijke
opdracht na de andere plaatst: je moet je verliezen incasseren, je in het
onvermijdelijke schikken, je tekortkomingen onder ogen zien, jezelf en anderen
vergeven. Toe maar, alsof het niets is.” Misschien is deze gedachtegang van
Agnes wel te beschouwen als het motto van het verhaal. Maar dit is echter discussieerbaar.
