De Goeroe in de Guaveboom - Kiran Desai

Ik heb het boek: de Goeroe in de Guaveboom van Kiran Desai gekozen omdat het mij interessant leek om een boek te lezen geschreven bij een Indiase schrijfster. In vond de kaft van het boek er ook erg vrolijk en mooi uitzien en het verhaaltje op de achterkant van het boek sprak mij ook erg aan.

Samenvatting:

Sampath Chawla is een dromer en kan niet goed omgaan met alle verplichtingen in zijn vrij normale leventje in het Indiase dorpje Shahkot. Het wordt al snel duidelijk dat hij niet goed kan omgaan met de al zijn verplichtingen en hij vlucht een Guaveboom in, hier voelt hij zich direct thuis. Zijn actie trekt veel aandacht van de bewoners van Shakoth want het lijkt alsof, de eerst zo rare Sampath, beschikt over spirituele wijsheden en gafes. Hij wordt al gauw beschouwd als de goeroe in de Guaveboom, terwijl hij al die wijsheden enkel weet doordat hij in het postkantoor altijd de brieven van de inwoners las (maar dit weet niemand). Maar dit alles wordt verstoord door een stel dronken apen die het hele stadje op zijn kop zetten.

Thema:

Het belangrijkste thema van dit boek is wat mij betreft geluk, in al zijn vormen. Het thema is niet heel erg duidelijk uit het verhaal op te maken aangezien er niet vaak over gesproken wordt en het thema niet vaak wordt aangekaard in de loop van het verhaal. Toch, na het boek volledig te hebben gelezen, wordt het duidelijk dat het boek vooral draait om wat mensen gelukkig maakt in het leven. Bij Sampath is dit het opgaan in zijn gedachtes en de dingen om zich heen, zijn zusje wordt simpelweg gelukkig wordt van er goed uit zien en zijn moeder wordt zielsgelukkig van het bereiden van eten.

Vooral bij de moeder van Sampath wordt haar geluksgevoel duidelijk geïllustreerd tijdens het verhaal. Toen ze nog in Shakoth woonde was ze vaak ongelukkig en werd ze, net als Sampath, als raar en krankzinnig beschouwd. Maar toen ze samen met de familie Sampath achterna waren gegaan naar de guaveboom kon haar geluk niet meer op; hier kon ze allemaal nieuwe ingrediënten uitproberen en in de openlucht koken.

‘’Ze kookte buiten in de zon, onder de immense hemel. Overal om haar heen zag ze een landschap dat we volkomen begreep, dat ze doorgronde zonder erover na te hoeven denken.

Ze voelde zich voldaan, en daar was ze heel stellig in, voldaan, vervuld van een magisch geluksgevoel’’ p.77

Een andere mooie geluksomschrijving in het boek is het moment dat Sampath voor het eerst in de guaveboom zit en geniet van alles om hem heen. Dit is ook wat Sampath graag doet en wat hem gelukkig maakt.

‘’Om lekker zo te liggen en alles over deze boomgaard te weten te komen: het minioscule insect te leren kennen dat voorbij kroop, de geur van het de volle aarde van het gras. En dan, als de midagen kort en mistig werden en het fruit groengeel en rijp, zou hij een guave plukken… Hij zou hem tegen zijn wang leggen en hem tussen zijn handen heen en weer rollen om de rimpelige huid voelen. Ja, eindelijk was hij om de juiste plek.’’ P. 15

Zoals deze citaten zitten er nog duizenden in het boek. De geluksgevoelens van de verschillende personages in het boek zijn helemaal perfect omschreven, zodat je er zelf bijna ook gelukkig door wordt.

Het karakter van Sampath:

Sampath wordt geboren tijdens de eerste moesson na een hele lange droogte en hij wordt dus gezien als iemand die het waarschijnlijk nog ver gaat schoppen in zijn leven. Maar het tegendeel blijkt waar te zijn; hij heeft geen verantwoordelijkheidsgevoel, voelt zich niet begrepen en kan zich niet vinden in het materialistische wereldje. Zelfs het werk op een postkantoor is te hoog voor hem gegrepen, wat tot frustratie lijdt bij zijn zeer ambitieuze vader.

Hij kan zich ergeren, maar ook bewonderen voor de kleinste dingen. Hij is een echte dromer maar kan ook verstrikt raken in zijn eigen gedachtes en ziet dan vaak geen uitweg meer voor zijn problemen. Hierdoor begrijp ik zijn gedachtengangen vaak wel en begrijp ik ook waarom hij in een guaveboom is gaan zitten.

In sommige opzichten lijk ik wel een beetje op Sampath, ik kan net als hij ook heel lang niks doen en helemaal opgaan in een klein dingetje. Er wordt  vaak van mij gezegd dat ik een dromer ben en ik weet ook van mezelf dat ik soms niet helder meer kan na denken omdat ik mijn gedachtes niet meer bijbenen kan. Alleen een groot verschil tussen mij en Sampath is dat Sampath niks wil bereiken in zijn leven terwijl ik juist de hele wereld wil zien en iets wil betekenen voor mensen.

Het taalgebruik:

Kiran Desai beschrijft alles in het verhaal erg gedetailleerd op een manier die erg voor je verbeelding spreekt. Kiran Desai bekijkt dingen vanuit hele leuke, interesante maar vooral grappige ooghoeken. Bijvoorbeeld Sampaths ergernis tegenover het gesnurk van zijn familie:’’ Luidruchtig op zichzelf gericht werkten ze zich met veel misbaar door hun dromen heen, de hinderlijke aspecten van alle afzonderlijke geluiden voegde zich bij elkaar en drukte op Sampath als een molensteen. Het was afschuwelijk niet te kunnen slapen terwijl andere mensen boven zijn hoofd heen en weer vlogen, met de wereld in hun zak.’’ p. 19

Het verhaal is geschreven uit verschillende personages in  de verleden tijd, soms lees je mee met de gedachtes van Pinky (Sampaths zusje) en het andere moment met die van een apenvanger. Dit houd het verhaal afwisselend en dus leuker.

Stemming tijdens het lezen:

Omdat alles zo mooi en apart beschreven is, ook de gelukzaligheden, werd ik tijdens het lezen echt een beetje gelukkig. Ook heb ik vaak hardop gelachen omdat het verhaal met veel humor is geschreven. Het onderwerp van het boek is niet zwaar dus ik las er makkelijk doorheen, wat ook wel weer eens prettig is. Mede doordat er niet echt een diepliggende boodschap of gedachte achter het verhaal ligt was het erg luchtig om te lezen en was het goede amusement.  

De boodschap:

Door het lezen van dit boek ben ik ook meer te weten gekomen over het dagelijks leven in India maar zoals ik net al zei zat er niet echt een duidelijke boodschap in het verhaal, wat ik opzich ook juist wel weer een boodschap vind; Niet alles hoeft leerzaam of van morele waarde zijn.

Toch heb ik wel wat geleerd van het boek. Het is me namelijk duidelijk geworden dat je moet doen wat je gelukkig maakt op de wereld, en dat dat voor iedereen anders is. Waarom zou je je hele leven in een donker postkantoor doorbrengen als je ook je geluk achterna kan gaan? Je hebt je leven zelf in de hand!

Verschil met DKVD:
Het verschil tussen De goeroe in de guave boom en de Donkere kamer van Damokles is aanzienbaar groot. Hoe uitgedacht en vol diepliggende boodschappen het ene boek is, hoe simpel en direct het andere. Een ander groot verschil is dat de Donkere kamer van Damokles een zwaar onderwerp heeft en de Goeroe in de guaveboom juist heel luchtig is.
Toch hebben de twee boeken een ding gemeen; beide hoofdpersonages hebben een identieits crisis. Allebbij zijn ze op een zoektocht naar zichzelf.
Kiran Desai zoekt in haar boek meer naar mooie beschrijvingen van subtiele dingen terwijl WF Hermans meer  meer bezig is met het spelen met de gedachtes van de lezer.

Naar welk van de twee boeken, na het lezen van mijn blogberichten, zou jou voorkeur uitgaan? En waarom? Laat gerust je mening achter!